امروز برای چندمین بار فیلم "13 ساله 30 ساله می شود !" رو دیدم . موضوع اصلی فیلم در مورد دختر13 ساله ای هست که دچار خود کم بینیه و دوست داره مثل دختر های دیگه باشه و اصلا خودش رو قبول نداره و آروز می کنه 30 ساله باشه . اون به آرزوش می رسه و می بینه که در 30 سالگی به تمام آروزهاش رسیده . اما در عوض بهترین دوستش رو از دست داده و ... این فیلم یه فیلم ساده هست ولی پیام قشنگی داره . اینکه آدم تلاش زیادی می کنه تا یه چیزهایی رو بدست بیاره ، غافل از اینکه در عوض بدست آوردن اون چیزها ، چیزهای با ارزش دیگه ای رو از دست می ده . البته این قانون زندگی هست که در قبال بدست آوردن هر چیزی یه چیز دیگه رو از دست می دی . باید ببینیم آرزوها و اهدافی که در پی اونها هستیم ارزش هزینه ای رو که قراره در قبالشون پرداخت کنیم دارن یا نه ؟

دوباره فرصتی دست داد تا بنویسم . نمی دونم یعنی تو این مدت فرصتی نداشتم ؟
معتقدم همیشه برای هر کاری فرصت هست . و حرفهایی از این دست بهانه هست . بهانه ای
برای شروع کردن . اما یه چیزی که هست اینه که تو این مدت هر چند که فرصت داشتم اما
ذهنم یاری نمی داد . وقتی روی یه کاری تمرکز می کنم نمی تونم کار دیگه ای بکنم .
تو این سه ماه گذشته خیلی فشرده درس خوندم و حالا که یک هفته از کنکور می گذره
دوباره ذهنم آزاد و رها هست . و البته وقتم . هر چند که همیشه کارهای زیادی هست
برای انجام دادن . کارهایی که انجامشون رو به بعد از کنکور موکول کرده بودم .

از کنکور بگم . سخت بود . خیلی سخت تر از اونی که فکر می کردم . فکر نکنم قبول
بشم . سوال و کلید آزمون رو از سایت سنجش دانلود کردم . عمومی ها رو بد نزدم .
مخصوصا زبان . اما تخصصی ها نه . تنها عنوانی رو که خوب جواب دادم ، خلاقیت تصویری
بود . نمی دونم ، زیاد به قبول شدن امید ندارم . به هر حال اینم تجربه ای بود .

دیگه تو این مدت چی شد ...؟ آهان ، محسن رفت سربازی . متاسفانه اون طوری که
خودش می خواست نشد . خیلی تلاش کرد که بیافته شیراز . اما الان هم به نظر من بد
نشد . فعلا دوره آموزشی رو افتاده اراک . از نظر آب و هوا فکر کنم بهتر از شیراز باشه
. حداقل اینقدر گرم نیست . خوبیش اینه که محسن چون چند سال بخاطر دانشگاه شهرهای
مختلف بوده به دور بودن از خونواده عادت داره . با این که منم زیاد معتقد نیستم که
سربازی باید اینجوری اجباری باشه ولی خوب اینم یه تجربه هست . مطمئنا بعدا برای
آدم می شه یه خاطره .

شاید اگه همیشه اینجوری فکر کنیم ، کمتر اذیت بشیم . یعنی فکر کنیم همه چیز چه
خوب چه بد می گذره و می شه یه خاطره و خیلی وقتها فقط کافیه یه مدت از یه موضوع
بگذره تا متوجه بشیم اونقدرها هم اهمیت نداشته .

اولین بار این جمله رو تو فیلم ((مریم مقدس)) شنیدم . اون موقع نمی دونستم ، ولی بعدا فهمیدم که این یه آیه قرآنی هست و تقریبا کل اون سکانس و دیالوگ ها تو قرآن اومده . [1][1] از همون موقع این جمله تو ذهنم موند و خیلی بهش اعتقاد دارم . بعدا فکر کردم و دیدم شبیه به اون سکانس فیلم خیلی اوقات برای ما هم پیش اومده و میاد . حالا با شکل ظاهری متفاوت .

البته من چیزی از تفسیر قرآن نمی دونم ولی می شه از این آیه دو برداشت کرد :

1-    خداوند به هر که خواهد روزی می بخشد .

2-    خداوند بی حساب می بخشد .

برای فهم بهتر این آیه شاید بد نباشه یه مثال بزنم . خیلی وقت ها پیش میاد که ما آدم هایی رو می بینیم که یه دفعه به موفقیت بزرگی می رسن . همون موقع ممکنه ما یه لحظه پیش خودمون فکر کنیم که چرا اون ؟ چرا من نه ؟ من که خیلی بهترم . من که خیلی زیباترم . من که خیلی باهوش ترم . من که  ... خلاصه فکر کنیم  من که شایستگی بیشتری داشتم چرا به همچین موفقیتی نرسیدم . این جاست که این آیه مصداق پیدا می کنه که "خدا به هر که خواهد روزی بی حساب بخشد" . البته این به این معنی نیست که کار خدا بی حساب و کتاب هست . شاید اون آدم ها شایستگی هایی دارن که ما نمی دونیم و یا اصلا با این موفقیت ها و نعمت ها دارن آزمایش می شن و ...

در کل این آیه می تونه خیلی باعث امیدواری و بالا رفتن اعتماد به نفس بشه . شاید پیام اصلی آیه این باشه که خدا کاری نداره شما کی هستی ؟ کجا هستی؟ تو چه خونواده ای هستی ؟ و ... خلاصه تو هر موقعیتی که باشی می تونی به بخشش خدا امیدوار باشی .

من با بعضی از این ضرب المثل های ایرانی مشکل دارم . یکیش هم همین ضرب المثل "کبوتر با کبوتر ، باز با باز" هست . من نمی فهمم چرا باید اینطوری باشه . اصلا کی گفته که باید اینطوری باشه . کی گفته که یه کبوتر باید همیشه کبوتر بمونه . اگه یه کبوتر نخوادهمیشه کبوتر بمونه چی ؟ اگه لیاقت باز شدن رو داشته باشه چی ؟ اصلا به نظر من اگه یه آدم بخواد همیشه همون کبوتر بمونه مشکل داره . مگه نه اینکه آدم هر روزش باید بهتر از روز قبلش باشه و باید روز به روز پیشرفت کنه . من که نمی تونم اینو قبول کنم . تمام تلاشم رو می کنم تا یه باز بشم . از هر نظر ...

این که مدام به سینه ام می کوبد ، قلب نیست .

ماهی کوچکی است که دارد نهنگ می شود .

قلبها همه نهنگانند در اشتیاق اقیانوس ، اما کیست که باور کند  ،

در سینه اش نهنگی می تپد .

برگرفته از کتاب : در قلب تو نهنگی می تپد

نوشته : عرفان نظر آهاری

همیشه بعد از یه مدت طولانی که می خوام شروع به نوشتن کنم گیج می شم که چی بنویسم . مخصوصا وقتی یه دوره پر از اتفاق رو پشت سر گذاشته باشم . مثل عید که به هر حال زمان خاصی هست . چه برسه به اینکه بری مسافرت . اونم یه سفر طولانی . از سفرم به مشهد بعدا بیشتر می نویسم . اما الان می خوام بیشتر از عیدی که پشت سر گذاشتم بنویسم . چون عید امسال عیدی متفاوت بود از چند جهت .

یکی اینکه اولین عیدی بود که موقع سال تحویل من توی شیراز و تو خونه ی خودمون نبودم . (ما سال تحویل توی یزد بودیم)

دوم اینکه اولین عیدی بود که اصلا هیچ روزش رو توی شیراز نبودم . از این بابت ناراحتم . من عید شیراز رو خیلی دوست دارم .

کلا عید خوبی بود . خوب عیدی که با سفر به مشهد و زیارت امام رضا شروع بشه نمی تونه بد باشه . و همین موضوع رو من به فال نیک می گیرم و امیدوارم که امسال هم مانند عید سال خوبی باشه  . چرا که از قدیم گفتن : سالی که نکوست ، از بهارش پیداست!!!