انتقاد پذیر بودن از اون چیزهایی هست که همه تو حرف خوب قبولش دارن و میگن اگه انتقاد سازنده باشه می پذیریم و ... اما در عمل کمتر کسی خودش رو انتقادپذیر نشون می ده . اکثرا تا ازشون انتقادی می شه فورا در مقابلش موضع می گیرن و یا عیبشون رو توجیه می کنن .  واقعا چند بار شده کسی ازمون انتقاد بکنه و در مقابل ما خیلی منطقی برخورد کنیم و یا در جواب اون شخص انتقاد کننده بگیم : ‘حرف شما درسته . خودم هم به این نتیجه رسیدم . ولی متاسفانه هنوز نتونستم این عیبم رو برطرف کنم ‘ و یا ‘واقعا !؟ من نمی دونستم همچین ایرادی دارم . خیلی ممنون که ایرادم رو بهم گفتی . سعی می کنم رفعش کنم .’ ...

البته داشتن یه همچین برخوردی خیلی سخته . کلا قبول انتقاد سخته و کار آسونی نیست . قبول انتقاد یعنی پذیرش اینکه من دارای نقص هستم . و این خیلی سخته و خیلی مهم . به نظر من قبول نقص یعنی برداشتن اولین قدم برای کامل شدن . چون وقتی ما می پذیریم عیب و نقصی داریم ، به دنبال راهی برای رفع اون می گردیم و چون جوینده یابنده هست درنتیجه راهی پیدا می کنیم و اون مشکل و یا نقص رو برطرف می کنیم . اما اگه نقصمون رو نپذیریم و یا مدام بخوایم اون رو توجیه کنیم ، در پی یافتن راهی هم برنمیایم و در نتیجه ناقص می مونیم . پس بیایم واقعا انتقاد پذیر باشیم . چون برای کامل شدن و به اوج رسیدن راهی جز این نداریم .

یکی از خصلت های ذاتی انسان اینه که خودش رو با بقیه مقایسه می کنه . حالا بعضی ها بیشتر و بعضی ها کمتر . اما چیزی که مهمه اینه که ما خودمون رو تو چه مسائلی و با چه آدم هایی مقایسه می کنیم . بیشتر ما عادت داریم در مورد مسائل مادی خودمون رو با آدم هایی که بالاتر از ما هستن مقایسه کنیم . حرف هایی از این قبیل رو زیاد شنیدیم که : ‘ببین فلانی تو چه خونه ای زندگی می کنه و ما تو چه خونه ای ‘ ، ‘ماشین اونها رو نگاه کن و ماشین ما رو ‘ و ...  . اما سر مسائل معنوی و غیرمادی که می رسه بر عکس عمل می کنیم و خودمون را با اونهایی مقایسه می کنیم که از ما پایین تر هستن . مثلا :’خیلی ها همین فوق دیپلم رو هم ندارن’ ،’خیلی ها همین دو رکعت نماز رو هم نمی خونن’ و ... واقعا چرا اینجوری هستیم . چرا سر مسائل مادی که می رسه خودمون رو کمتر می بینیم و سر مسائل غیر مادی خودمون رو کمتر که نمی بینیم هیچ ، حتی فکر می کنیم که آخرشیم . چرا هیچ وقت نمی گیم خیلی ها همین خونه ای رو که ما داریم ندارن . خیلی ها همین لباسی رو که ما داریم ندارن و ... . ای کاش برای یه دفعه هم که شده به جای اینکه تو مسائل مادی چشم و هم چشمی کنیم ، تو مسائل غیر مادی چشم و هم چشمی می کردیم .  اشتباه نکنبد حرفم این نیست که پول بده و یا دوباره نمی خوام اون سوال کلیشه ای علم بهتر است یا ثروت رو مطرح کنم . نه . به نظر من هم آدم موفق آدمیه که از هر لحاظ رشد کنه . به نظر من هم یه آدم دانشمند فقیر که محتاج نون شبش باشه آدم موفقی نیست . منم با پولدار شدن موافقم . اما حرف من اینه که پول رو اصل و ملاک زندگیمون قرار ندیم . زندگی مون رو بر اساس این حرف قرار ندیم که پول = خوشبختی . حرف من اینه که عادت کنیم تو همه چیز خودمون رو با بالاتر از خودمون مقایسه کنیم .