این تیتر رو روزنامه جام جم به مناسبت درگذشت "رسول ملاقلی پور" زده بود . تیتر قشنگی بود . به خاطر همین هم برای این یادداشت انتخابش کردم . وقتی خبر فوت آقای ملاقلی پور رو شنیدم اصلا باورم نمی شد . من زیاد ایشون رو نمی شناختم و شناخت من بیشتر به مصاحبه چند ماه پیش ایشون  توی برنامه مردم ایران سلام برمی گرده . ولی به هر حال من برای هنرمندان احترام خاصی قائلم . مخصوصا اینکه این طور که فهمیدم یه کارگردان صاحب سبک بودن و کارهاشون متفاوت بوده .

 اون موقع بیشتر در مورد فیلم "میم مثل مادر" صحبت می کردن . متاسفانه با اینکه خیلی دوست داشتم این فیلم رو ببینم هنور موفق به دیدنش نشدم . تو اون مصاحبه پسربچه ای که توی فیلم میم مثل مادر بازی می کرد هم کنار آقای ملاقلی پور نشسته بود و با شوق و ذوق و عشقی کودکانه به حرفهای آقای ملاقلی پور گوش می کرد . با خودم گفتم طفلک این پسر هم باید حالا خیلی از شنیدن این خبر ناراحت شده باشه . چون معلوم بود خیلی آقای ملاقلی پور رو دوست داره .

حالا که فکرش رو می کنم می بینم امسال چه سال بدی برای هنرمندان بود . آخه خیلی ها رو از دست دادیم . بابک بیات ، ناصر عبداللهی و ... و این آخری هم که آقای ملاقلی پور . خدا رحمتشون کنه . زندگی هست دیگه . به دنبال هر زندگی هم مرگی . هیچ راه گریزی هم نیست .