امروز زودتر از روزهای دیگه رفتیم باشگاه . آخه قرار بود خانم قلندری (مربی و سرپرست باشگاه) یه مجلس عزاداری و زیارت عاشورا برگزار کنه . خدا اجرش بده مجلس خوبی بود و خانم هایی هم که برای روزه خونی و مداحی اومده بودن خیلی قشنگ مداحی می کردن و زیارت عاشورا می خوندن . یه تعداد از خانم های باشگاه هم نذوراتشون رو آورده بودن ، که ان شاءالله نذرشون قبول باشه .

خدا کنه این طور مراسم ها فقط این نباشه که یک ساعت گریه و زاری کنیم و به یاد امام حسین و کربلا باشیم و یک ساعت بعد همه چیز یادمون بره . به نظر من اون چیزی که بیشتر از عزاداری مهمه ، شناخت خود امام حسین و یارانش و هدف قیامشون هست . فکر نمی کنم فایده ای داشته باشه که از این طرف برای امام حسین گریه کنیم و از اون طرف دوباره کارهای بدمون رو ادامه بدیم . هدف قیام امام در کل حفظ اسلام و اصول اون بوده .

مثلا به نظر من کسی که نماز نمی خونه عزداریش برای امام حسین بی معنی هست . چون یکی از مهمترین چیزهایی که امام روش تاکید داشتن همین نماز بوده . اهمیت نماز اونقدر بوده که تو اون وضع دشوار هم نماز رو ترک نگفتن . بنابراین نخوندن نماز یعنی نادیده گرفتن بخشی از اهدافی که امام بخاطرش به شهادت رسیدن . منطقی نیست که آدم یه نفر رو دوست داشته باشه و براش گریه زاری کنه ، ولی عقاید و اهدافش رو قبول نداشته باشه . اگه قبول داشته باشه و عمل نکنه که دیگه خیلی بدتره .

خلاصه خدا کنه همون قدر که به ظواهر اهمیت می دیم به فکر باطن و عمل هم باشیم .