به نظر من آدمها سه دسته هستن . یه دسته اونهایی که دوست دارن با همه ارتباط برقرار کنن . یه دسته اونهایی که دوست ندارن با کسی رابطه داشته باشن . یه دسته هم اونهایی که دوست دارن با افراد خاصی ارتباط داشته باشن .

من تا حدود زیادی جزو دسته سوم هستم . یعنی هر شخصی رو مناسب دوستی نمی دونم . امروز با یکی حرف می زدم که خلاف نظر من رو داشت . می گفت من برام مهم نیست طرف چه جور آدمی هست و چه ضعف های اخلاقی داره . همین که با من خوب باشه کافیه . به من مربوط نیست که فلان کار بد رو می کنه .

اما من نمی تونم اینطوری باشم . یعنی کافیه که بفهمم فلان کار رو انجام می ده که از نظر من درست نیست دیگه نمی تونم باهاش یه رابطه دوستانه داشته باشم . البته همه آدمها خوبیها و بدیهایی دارن . ولی از بعضی رفتارها نمی شه گذشت . مثلا اگه یه نفر معتاد باشه همین کافیه که من نخوام باهاش دوست باشم . دیگه برام مهم نیست طرف قبلا خوب بوده یا الان هم آدم خوبی هست . اینطوری بگم نمی تونم با یه آدم معتاد صحبت کنم و در طول صحبتم مدام به اینکه اون معتاد هست فکر نکنم . ساده تر بگم نمی تونم به چشم یه آدم عادی بهش نگاه کنم . شاید طرز فکرم درست نباشه ولی همیشه بر هیمن عقیده بودم . ترجیح می دم دوستای کمی داشته باشم یا اصلا دوستی نداشته باشم تا اینکه یه دوست بد داشته باشم . به نظرم اون چیزی که توی دوستی مهم هست کیفیت هست نه کمیت . توی دینمون هم بر همین نکته تاکید شده .